Праваабаронца: Справы зніклых палітыкаў расследавацца ў бліжэйшы час не будуць
Канстытуцыйны суд адказаў 21 лютага кіраўніцы Беларускага дакументацыйнага цэнтра Раісе Міхайлоўскай на зварот, у якім яна прасіла прадугледзець у Крымінальным кодэксе гвалтоўнае знікненне як асобны від злачынства. Намеснік старшыні Канстытуцыйнага суда Н. Карповіч паведаміў, што зварот вывучаны ў Канстытуцыйным судзе, аднак падставаў для ўзбуджэння вядзення па справе не выяўлена.
"Безумоўна, такі адказ Канстытуцыйнага Суда быў для мяне прадказальны. Шрубкі агульнага механізму працуюць сёння на адну мэту, якая зразумелая ўсім. Справы зніклых палітыкаў расследавацца ў бліжэйшы час у Беларусі не будуць. Больш за тое, улада робіць усё, каб схаваць, а магчыма, і знішчыць усе доказы, якія могуць спрыяць іх раскрыцці. Менавіта таму Канстытуцыйны Суд не бачыць праблемы ў тым, што ў Крымінальным кодэксе няма такога віду злачынства як "гвалтоўнае знікненне", не вызначаныя яго прыкметы і меры пакарання за яго", — каментуе адказ Канстытуцыйнага суда Раіса Міхайлоўская.
Намеснік старшыні Канстытуцыйнага суда ў адказе сцвярджае, што пастаўленыя ў звароце пытанні могуць вырашацца пры далейшым удасканаленні крымінальнага заканадаўства. Пры гэтым ён раіць накіраваць прапановы суб'ектам, якія валодаюць правам заканадаўчай ініцыятывы. Напрыклад, у Парламент, Прэзідэнту, Савету Міністраў, а таксама 50 тысячам грамадзянам.
Праваабаронца адзначае, што гэта выклікае ў яе, як мінімум, здзіўленне:
"Праблема намі пазначаная, вы бачыце неабходнасць яе вырашэння — дзейнічайце. Пры наяўнасці цэлых інстытутаў, якія займаюцца бесперапынным удасканаленнем нацыянальнага заканадаўства, рабіць гэта прапануюць грамадзянам. Безумоўна, мы будзем працаваць па гэтай праблеме і распрацуем свае прапановы для ліквідацыі заканадаўчых прабелаў, і перш за ўсё, для дапамогі сваякам Юрыя Захаранкі, Віктара Ганчара, Анатоля Красоўскага і Дзмітрыя Завадскага".
Раіса Міхайлоўская падкрэслівае, што вырашаць такія праблемы трэба перш за ўсё для мэт прэвентыўнай такіх злачынстваў, непаўтарэння падобнага ў будучыні. Да гвалтоўных знікненняў, як правіла, датычныя службовыя асобы ў той ці іншай якасці, якія валодаюць тэхнічнымі, чалавечымі рэсурсамі і магчымасцямі. Менавіта таму дзяржава павінна быць у першую чаргу зацікаўленая ў іх раскрыцці і пакаранні вінаватых для захавання свайго іміджу і аўтарытэту ў грамадстве. Чаго мы не назіраем ужо на працягу 20 гадоў.
У звароце ў Канстытуцыйны Суд Рэспублікі Беларусь вялікі ўпор рабіўся на аднаўленні правоў сваякоў зніклых грамадзян — дзяцей, жонак і маці, распавядае кіраўніца БДЦ.
"Канстытуцыйна замацаванае вызначэнне дзяржавы як сацыяльнага толькі на прыкладах гэтых людзей разбіваецца ў пух і прах. Дзеці, пакінутыя без бацькі, не атрымлівалі ніякай падтрымкі ад дзяржавы. Састарэлыя маці, вырасцілі-вывучыць сваіх сыноў, дажывалі свой век на жабрацкія пенсіі. Маёмасцю, якая засталася ад Ю. Захаранкі, В. Ганчара і А. Красоўскага, іх сваякі не могуць скарыстацца 20 гадоў, таму што яны не прызнаныя памерлымі згодна Грамадзянскага кодэкса. З юрыдычнага пункту гледжання тэма цікавая сваім патэнцыялам даследаванню, а з чалавечай выклікае здзіўленне і абурэнне поўнай бяздзейнасцю ўладаў і стаўленнем да сваіх грамадзянаў", — дапаўняе праваабаронца.
Чытаць таксама па тэме:
Пяць аргументаў для Канстытуцыйнага суда па "гвалтоўных знікненнях"
