Два гады акторка з Мінска дамагаецца пакарання для амапаўцаў
Святлана Сакалоўская. Фота: ПЦ "Вясна".
Акторку Святлану Сакалоўскую збілі на ёлцы ў навагоднюю ноч. Крымінальную справу не распачалі «за адсутнасцю складу злачынства» ў дзеяннях сілавікоў, але дзяўчына з дапамогай адваката працягвае адстойваць свае правы, піша "Салідарнасць".
Нагадаем, у ноч на 1 студзеня 2018 г. Святлана Сакалоўская з сябрамі па традыцыі прыйшла на навагоднюю ёлку да Чыжоўка-арэны, дзе ў гэты час праходзіў святочны канцэрт. Спачатку кампанія танчыла за агароджай, а потым вырашылі падысці да ёлкі. Супрацоўнік АМАПу сказаў Святлане і яе сяброўцы, што канцэрт заканчваецца праз пяць хвілін, і не прапусціў іх. Па словах дзяўчыны, сяброўка запярэчыла амапаўцы, а ў адказ пачула абразу. Супрацоўнікі АМАПу затрымалі яе сяброўку і хлопца. Жадаючы разабрацца ў сітуацыі Святлана падбегла да аўтобуса, але раптам адзін з супрацоўнікаў рэзка ляпнуў дзверцамі аўтобуса, спецыяльна, каб ударыць па руцэ. А затым яна атрымала моцны ўдар па галаве дубінкай і ўпала, страціўшы прытомнасць. У бальніцы хуткай дапамогі канстатавалі закрытую чэрапна-мазгавую траўму, страсенне галаўнога мозгу і ўдар рукі.
Пазней ад відавочцаў Святлана даведалася, што амапавец ударыў яе дубінкай некалькі разоў. Актрыса Святлана Сакалоўская – адзіная з кампаніі, якая была з ёй у навагоднюю ноч на ёлцы, вырашылася распавесці журналістам пра тое, што з ёй адбылося. Дзяўчына лічыць: калі б не грамадзкі рэзананс, Следчы камітэт не пачаў бы праверку па яе заяве аб неправамерных дзеяннях супрацоўнікаў міліцыі.
У красавіку 2019-га Святлане ў другі раз адмовілі ва ўзбуджэнні крымінальнай справы. Толькі нядаўна дзяўчына і яе адвакат ўпершыню змаглі азнаёміцца з трыма тамамі матэрыялаў праверкі, якую праводзіў Заводскі раённы аддзел Следчага камітэта. У канцы лістапада Святлана Сакалоўская абскардзіла адмову ва ўзбуджэнні крымінальнай справы ў пракуратуру Заводскага раёна Мінска.
– Я хачу, каб завялі крымінальную справу, і вінаватыя панеслі пакаранне, – кажа Святлана. – У матэрыялах праверкі я ўбачыла прозвішчы амапаўцаў, якія дзяжурылі ў тую ноч на ёлцы. Усе іх тлумачэнні нібы напісаныя пад капірку. Такое адчуванне, што пісаў адзін чалавек і проста даваў на подпіс ўсім астатнім. Змянялася толькі прозвішча і месца знаходжання. Супрацоўнікі АМАПу не знайшлі час іх перарабіць, каб выглядала праўдападобна.
Напрыклад, міліцыянт-кіроўца заяўляе, што не бачыў мяне ў кампаніі і ніхто да яго ці яго падначаленым не падыходзіў. Якія падначаленыя могуць быць у кіроўцы амапаўскага аўтобуса?
Згодна з матэрыяламі праверкі ўсе апытаныя супрацоўнікі АМАПа, якія дзяжурылі ў тую ноч на ёлцы, Святлану не бачылі.
– Выходзіць, нічога не значаць паказанні сведак, якія бачылі, як мне пашкодзілі руку пры закрыцці дзвярэй аўтобуса і ўдарылі дубінкай па галаве?
Святлана ўпэўненая: сітуацыю магла б растлумачыць праверка на паліграфе.
У межах службовай праверкі дакладнасць тлумачэнняў супрацоўнікаў АМАП ГУУС Мінгарвыканкаму не правяралася з дапамогай паліграфа. Начальнік аддзялення псіхолага-тэхнічнага забеспячэння раскрыцця злачынстваў крымінальнай міліцыі ГУУС Мінгарвыканкама Вавілаў палічыў гэта немагчымым, бо паказанні ўдзельнікаў істотна адрозніваюцца. У дакуменце гаворыцца: «грамадзянскія асобы знаходзіліся ў стане алкагольнага ап'янення, што магло адбіцца на ўспрыманні імі навакольнага становішча і запамінання асобных дэталяў падзей».
– Супрацоўнікі АМАП пры выкананні службовых абавязкаў не былі п'яныя. Адпаведна пры правядзенні апытанняў з выкарыстаннем паліграфа маглі б даць выразны адказ на пытанне, ці наносіў хто-небудзь з іх мне ўдар дзвярыма службовага аўтобуса па руцэ і ўдар дубінкай па галаве, – напісала Святлана ў скарзе на імя пракурора.
Дзяўчына адзначае, што яна і яе сябры, якія былі з ёй на ёлцы, ўжывалі спіртное, аднак знаходзіліся ў тым стане, пры якім кожны з іх да цяперашняга часу выразна памятае ход падзеяў, што адбываліся. Адпаведна, ніякіх аб'ектыўных перашкодаў да правядзення апытання з выкарыстаннем паліграфа не мелася, мяркуе Святлана. Наяўнасць жа істотных супярэчнасцей у тлумачэннях грамадзянскіх асобаў і супрацоўнікаў АМАП з'яўляецца не перашкодай, а наадварот, важкай падставай для правядзення такога апытання.
– Увесь гэты час мая барацьба заключалася ў чаканні: правядзення праверкі, адказу са Следчага камітэта, дазволу на азнаямленне з матэрыяламі праверкі. Зараз я чакаю адказ з пракуратуры, якая павінна вырашыць: заплюшчыць вочы на амапаўскае бязмежжа або паспрабаваць дапамагчы разабрацца па законе.
Надзея памірае апошняй. Мне здаецца, што ўсё прасоўваецца, але павольна.
Аднаго мы дамагліся: супрацоўнікаў АМАПа абавязваюць уключаць відэарэгістратары. Яны і раней павінны былі гэта рабіць, але цяпер за невыкананне інструкцыі ім пагражаюць спагнанні.
«А навошта вы хадзілі на навагоднюю ёлку, галавы няма на плячах?»
Святлана прызнаецца: яна думала, каб з'ехаць з Беларусі.
– Я нават пачала шукаць нейкія варыянты ў Маскве ці Пецярбургу... Вырашыла застацца. Я карэнная мінчанка. У мяне тут мама, хлопец. Ёсць праца, кватэра.
Па словах Святланы, у яе няма даверу да ўлады:
– Мне здаецца, што ў любым іншым месцы ў мяне будзе больш абароны, чым у Беларусі.
Пасля інцыдэнту на ёлцы Святлана не адчувае страху, калі бачыць супрацоўнікаў міліцыі.
– Я навучылася непрыкметна ўключаць дыктафон і відэакамеру ў тэлефоне. Гэта ўвайшло ў мяне ў звычку: пры канфлікце з кімсьці я ўключаю аўдыёзапіс. Так я адчуваю сябе больш упэўнена. Ведаю, у выпадку неабходнасці я змагу скарыстацца запісам.
Святлана больш не ходзіць ні на ёлкі, ні на любыя іншыя святы ў горадзе.
